Dokterswacht: altijd eerst even bellen....

“Het wijkt”. Ik weet niet of het Algemeen Beschaafd Nederlands is, maar bij ons in de familie wordt het gebruikt om een wond te beschrijven, waarbij de huid dusdanig is geopend dat een hechting noodzakelijk lijkt.

“Het wijkt”, zegt mijn neef terwijl hij de wond op het voorhoofd van mijn tweejarige zoontje bekijkt. Als zijn vrouw en mijn vriendin geschrokken de keuken binnengekomen zijn, is hun conclusie snel getrokken: “het wijkt”.

Iedere ouder heeft het wel eens meegemaakt, je kind dat een gat in het hoofd valt. Mijn zoontje dacht op die zondag dat hij de laatste tree van de ladder uit de boomhut bereikt had en draaide zich om om voet op vaste grond te zetten. Die grond was echter nog een tree verder naar beneden. Met een zwaai zag ik hem met zijn hoofd op de rand van een bloempot vallen.

Ik probeer doortastend op te treden. “We gaan naar de Dokterswacht, want het wijkt. Als jullie naar de Dokterswacht bellen, rijden wij er vast naar toe”.
“U had eerst even moeten bellen”, zegt de dame achter de balie van de Dokterswacht.
“Maar er is toch gebeld, door onze vrienden?”
“Ja, maar dat is niet de bedoeling. U moet eerst bellen en dan kunnen wij u instructies geven. Het kan bijvoorbeeld zijn dat het heel druk is en dat we u vragen iets later te komen”.

Even weet ik niets te zeggen. Ik ben niet van het type dat stennis schopt in een ziekenhuis en verder ben ik van deze mensen afhankelijk. Mijn zoontje heeft een hechting nodig. Het laatste wat ik nu wil is een doktersassistente tegen de haren instrijken. Het enige dat ik er tegen in weet te brengen is een voorzichtig “maar het wijkt”.

Ik ben niet vaak bij de Dokterswacht, maar iedere keer dat ik er ben is de wachtkamer vol. Ook deze keer. Toch zitten we nog maar net als we tot opluchting van onszelf en irritatie van anderen, direct binnengeroepen worden.
Ik zie daarin erkenning van de Dokterswacht dat het goed is dat we direct gekomen zijn. Een peuter met een bloedend hoofd laat je niet wachten. Dat heb ik toch maar goed ingeschat. En daarbij, het wijkt.

De Dokterswacht bezwijkt onder haar eigen succes. Zoveel mensen bezoeken in de avond, nacht en het weekend de Dokterswacht, dat men een publiekscampagne gestart is. De Dokterswacht is er volgens de TV-spotjes alleen voor zaken die niet kunnen wachten tot de eigen huisarts weer bereikbaar is. En: altijd eerst even bellen.

Lastig hoor. In andere onderdelen van de gezondheidszorg wordt bevorderd dat mensen bewust kiezen voor hulpverleners die goede kwaliteit leveren. Niet tevreden over uw zorgverzekeraar? Stem met uw voeten en ga naar een ander. De meest ervaren oogarts werkt in een ziekenhuis vijftig kilometer verderop? Dan laat u het ziekenhuis om de hoek toch mooi links liggen?

De mogelijkheid is er wel, maar er wordt niet veel gebruik van gemaakt. Ieder jaar stapt slechts een handjevol mensen over naar een andere zorgverzekeraar en de meeste mensen laten zich gewoon opereren in het ziekenhuis om de hoek.
Nee, dan de huisartsenzorg. Daar hebben patiënten een duidelijk signaal gegeven: ze willen een huisartsenzorg à la de Dokterswacht, maar wat krijgen we er voor terug? Een publiekscampagne om patiënten op afstand te houden. Om een kloof in stand te houden.

Of, zoals we dat bij ons in de familie zouden zeggen: “het wijkt”.


Eerder gepubliceerd in Dialoog, tijdschrift van De Friesland Zorgverzekeraar